Tutanchamon był faraonem XVIII dynastii, panującym w latach ok. 1332–1323 p.n.e., w okresie Nowego Państwa. Zasiadł na tronie jako dziecko

, mając prawdopodobnie zaledwie 8–9 lat. Jego panowanie przypadło na czas politycznego i religijnego przejścia po rewolucji amarneńskiej, zapoczątkowanej przez Echnatona. Prawdopodobnie był synem Echnatona i jednej z jego żon pobocznych, być może królowej Kiji. W chwili objęcia władzy nosił imię Tutanchaton, co znaczyło „Żywy obraz Atona”. Wkrótce jednak zmienił je na Tutanchamon – „Żywy obraz Amona” – sygnalizując powrót do tradycyjnego kultu boga Amona.

Rządy młodego faraona były w dużej mierze sprawowane przez regentów i doradców, takich jak Eje i Horemheb. Jego panowanie upłynęło pod znakiem restauracji dawnych tradycji religijnych, świątyń i kapłaństwa. Odbudowano świątynie Amona w Karnaku i Tebańskim kompleksie religijnym. Za życia Tutanchamon nie był szczególnie znaczącym władcą i nie prowadził wielkich kampanii militarnych. Zmarł w wieku około 18–19 lat w niejasnych okolicznościach. Badania archeologiczne i medyczne wskazują, że cierpiał na szereg schorzeń, m.in. malarię, rozszczep kręgosłupa i martwicę kości.

Jego grobowiec (KV62) w Dolinie Królów został odkryty w 1922 roku przez Howarda Cartera, brytyjskiego archeologa pracującego pod patronatem lorda Carnarvona. Odkrycie to uznawane jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii egiptologii. Grobowiec zachował się niemal nietknięty i zawierał ponad 5000 przedmiotów, w tym złotą maskę grobową, rydwany, trony, biżuterię i broń. Złota maska Tutanchamona stała się ikoną egipskiej sztuki i jednym z najsłynniejszych artefaktów starożytności. Sarkofag wykonany był z pozłacanego drewna i zawierał trzy trumny, z których ostatnia wykonana była ze szczerego złota.

Odkrycie grobu wywołało na całym świecie ogromne zainteresowanie i zapoczątkowało tzw. „egiptomanię” w kulturze zachodniej. Z Tutanchamonem związana jest również legenda „klątwy faraona”, według której osoby uczestniczące w odkryciu grobu miały rzekomo umierać w tajemniczych okolicznościach. Choć hipotezy o klątwie nie znalazły potwierdzenia naukowego, przyczyniły się do popularyzacji postaci młodego władcy. Mumia faraona została dokładnie zbadana w XX i XXI wieku z wykorzystaniem tomografii komputerowej i badań DNA. Analizy genetyczne wykazały bliskie pokrewieństwo z innymi członkami rodu królewskiego, a także ślady wad genetycznych wynikających z pokrewieństwa rodziców.

Tutanchamon był mężem Anchesenamon, która prawdopodobnie była jego przyrodnią siostrą. Para królewska nie doczekała się potomstwa – w grobie odnaleziono zmumifikowane ciała dwóch martwo urodzonych córek. Po śmierci Tutanchamona władzę przejął jego doradca Eje, a następnie generał Horemheb. Grobowiec KV62 jest stosunkowo niewielki w porównaniu z innymi królewskimi nekropoliami, co sugeruje, że został przygotowany pośpiesznie. Mimo niewielkiej roli politycznej, Tutanchamon stał się jednym z najbardziej znanych władców Egiptu dzięki bogactwu artefaktów związanych z jego pochówkiem.

Współczesne wystawy poświęcone jego grobowi i skarbom cieszą się ogromnym zainteresowaniem na całym świecie. Eksponaty z jego grobowca przez dekady prezentowano w największych muzeach świata, m.in. w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku i Tokio. W 2021 roku zapowiedziano, że wszystkie skarby Tutanchamona zostaną przeniesione do nowego Wielkiego Muzeum Egipskiego w Gizie. Postać Tutanchamona odgrywa ważną rolę w badaniach nad dynastią amarneńską oraz przemianami religijnymi i politycznymi tamtego okresu. Faraon jest dziś symbolem tajemniczości, splendoru i niezwykłości starożytnego Egiptu. Pomimo krótkiego życia i niewielkiego znaczenia politycznego, jego imię zapisało się trwale w historii cywilizacji.