Pismo chińskie jest jednym z najstarszych systemów pisma używanych do dziś. Jego początki sięgają czasów dynastii Shang, około XIII wieku p.n.e., kiedy pojawiły się pierwsze inskrypcje na kościach

wróżebnych. Znaki te, zwane jiaguwen, stanowiły pierwotną formę pisma ideograficznego. Pismo chińskie nie opiera się na alfabecie, lecz na logogramach, czyli znakach reprezentujących całe słowa lub pojęcia. Każdy znak ma własne znaczenie, wymowę i często wiele możliwych odczytań w zależności od kontekstu. Z czasem znaki ewoluowały, przybierając bardziej uporządkowane formy, takie jak da zhuan (wielkie pismo pieczęciowe) czy xiao zhuan (małe pismo pieczęciowe). W czasach dynastii Han ustaliła się forma kaishu – pisma regularnego, które stało się podstawą współczesnych znaków chińskich. Istnieje również kilka innych stylów pisma, takich jak caoshu (pismo trawiaste), które cechuje się dużą swobodą i płynnością. Współczesne pismo chińskie obejmuje ponad 50 000 znaków, choć w codziennej praktyce używa się około 3000–5000. Znaki są zbudowane z podstawowych kresek i elementów zwanych „radikałami” (部首 bùshǒu), które ułatwiają ich klasyfikację i naukę. Każdy znak pisze się według ściśle określonego porządku kresek, co jest niezbędne dla estetyki i czytelności. Pismo chińskie nie wskazuje bezpośrednio na wymowę, dlatego osoby mówiące różnymi dialektami mogą czytać te same teksty, choć wymawiają je inaczej. W XX wieku wprowadzono uproszczoną wersję znaków (jiǎntǐzì), aby zwiększyć poziom alfabetyzacji – stosowana jest ona głównie w Chinach kontynentalnych. Tradycyjne znaki (fántǐzì) zachowały się natomiast w Hongkongu, Makau i na Tajwanie. Nauka pisma chińskiego wymaga dużej cierpliwości i systematyczności, ale daje głęboki wgląd w kulturę i sposób myślenia Chińczyków. Znaki często mają warstwę symboliczną – np. znak na „dobrobyt” łączy elementy „jedzenie” i „dom”. Pismo chińskie odgrywa także rolę w kaligrafii, która uważana jest za jedną z najważniejszych sztuk tradycyjnych. Wielu kaligrafów postrzega pisanie jako formę medytacji i duchowej ekspresji. Znaki używane są nie tylko w piśmie, ale też w sztuce, architekturze i projektowaniu. Współczesne technologie, takie jak rozpoznawanie pisma odręcznego czy wprowadzanie znaków przez pinyin, ułatwiają ich stosowanie w erze cyfrowej. Pismo chińskie miało wpływ na inne kraje Azji Wschodniej – np. japońskie kanji i koreańskie hanja pochodzą właśnie z Chin. Mimo globalizacji i rozwoju języków fonetycznych, pismo chińskie pozostaje żywym pomnikiem jednej z najstarszych cywilizacji świata. Jest też elementem tożsamości kulturowej i narodowej Chińczyków. Nawet wśród młodych pokoleń wciąż istnieje duże przywiązanie do estetyki znaków i ich głębokiego znaczenia. Zapis znaków można spotkać także w sztuce współczesnej, modzie, tatuażach i logotypach. Pismo to, choć trudne, fascynuje badaczy, artystów i lingwistów na całym świecie. Dla wielu osób nauka chińskich znaków staje się pasją na całe życie.