Ostatnim cesarzem Chin był Aisin Gioro Puyi, pochodzący z mandżurskiej dynastii Qing. Urodził się 7 lutego 1906 roku w Pekinie, w Zakazanym Mieście. Na tron został wyniesiony w 1908 roku,

mając zaledwie dwa i pół roku. Decyzję o jego intronizacji podjęła umierająca cesarzowa wdowa Cixi, chcąc zachować ciągłość dynastii. Puyi został oficjalnie ogłoszony cesarzem pod imieniem Xuantong. Nie miał jednak realnej władzy – rządził w cieniu regentów i urzędników dworskich. W 1911 roku wybuchła rewolucja Xinhai, która obaliła cesarstwo i zakończyła ponad dwa tysiące lat monarchii w Chinach. W 1912 roku Puyi został zmuszony do abdykacji, ale na mocy porozumienia z republikańskim rządem mógł pozostać w Zakazanym Mieście jako „cesarz-emeryt”. Do 1924 roku wiódł tam życie pod nadzorem, otoczony dworem i rytuałami przeszłości. Po przewrocie wojskowym został ostatecznie usunięty z pałacu i rozpoczął tułacze życie. W latach 30. Puyi został wykorzystany przez Japończyków jako marionetkowy cesarz w utworzonym przez nich państwie Mandżukuo. Przyjął wtedy nowe imię – cesarz Kangde – ale jego rola była symboliczna, a decyzje podejmowali japońscy doradcy. Po kapitulacji Japonii w 1945 roku został schwytany przez Armię Czerwoną i osadzony w ZSRR jako jeniec. W 1950 roku przekazano go komunistycznym władzom Chińskiej Republiki Ludowej. Przez kolejne lata przebywał w więzieniu dla przestępców wojennych w Fushun, gdzie przechodził reedukację. W 1959 roku, po amnestii ogłoszonej przez Mao Zedonga, został oficjalnie zrehabilitowany. Ostatecznie stał się zwykłym obywatelem i pracował jako ogrodnik oraz bibliotekarz w Pekinie. W 1964 roku opublikowano jego autobiografię pt. Od cesarza do obywatela, która miała wspierać propagandę rewolucji kulturalnej. Puyi był pięciokrotnie żonaty, ale nie pozostawił potomstwa. Zmarł 17 października 1967 roku na raka pęcherza, w stosunkowo skromnych warunkach. Jego życie stało się symbolem burzliwego przejścia Chin od cesarstwa do nowoczesnego państwa komunistycznego. Zakazany Pałac, w którym się urodził i wychował, dziś pełni funkcję muzeum. Puyi był świadkiem największych przemian społeczno-politycznych w historii Chin – od feudalizmu do komunizmu. Jego postać stała się znana na świecie dzięki filmowi Ostatni cesarz w reżyserii Bernarda Bertolucciego z 1987 roku. Film zdobył dziewięć Oscarów i przyczynił się do popularyzacji jego biografii poza Azją. Życie Puyi bywa oceniane ambiwalentnie – jako tragiczne, bierne, ale też pełne wyjątkowych wydarzeń. Był jednym z nielicznych monarchów w historii, który przeżył upadek własnego imperium i przystosował się do zupełnie nowego świata.