Petra to starożytne miasto wykute w skałach południowej Jordanii, w rejonie gór Edomu, około 240 kilometrów na południe od Ammanu.

Znana była jako stolica królestwa Nabatejczyków, istniejącego od III wieku p.n.e. do II wieku n.e. Miasto rozkwitło jako centrum handlu karawanowego, łączącego Arabię z Syrią, Egiptem i wybrzeżem Morza Śródziemnego. Nabatejczycy kontrolowali handel kadzidłem, mirrą, przyprawami i innymi cennymi towarami. Petra znana jest z monumentalnych budowli wykutych w skałach z czerwonego piaskowca, od których wzięła się jej potoczna nazwa „różowe miasto”. Do miasta prowadzi wąwóz Siq – naturalna szczelina skalna o długości około 1,2 kilometra. Główna atrakcja turystyczna Petry to Al-Chazna, czyli Skarbiec, który według badań służył jako grobowiec królewski. Fasada Skarbca ma około 40 metrów wysokości i wykazuje wpływy hellenistyczne oraz wschodnie. Innym ważnym obiektem jest Ad-Deir, czyli Klasztor, położony na wzniesieniu i dostępny po pokonaniu ponad 800 stopni wykutych w skale. Klasztor ma 48 metrów szerokości i 47 metrów wysokości i prawdopodobnie był świątynią lub mauzoleum.

Petra zawiera pozostałości licznych grobowców fasadowych, świątyń, kolumnad, ołtarzy i zabudowań mieszkalnych. W czasach świetności miasto liczyło od 20 do 30 tysięcy mieszkańców. Nabatejczycy stworzyli zaawansowany system hydrotechniczny, który obejmował kanały, zbiorniki retencyjne i cysterny. Dzięki tym rozwiązaniom możliwe było magazynowanie wody w porze suchej i utrzymanie życia miejskiego w warunkach pustynnych. W 106 roku n.e. Petra została przyłączona do Imperium Rzymskiego przez cesarza Trajana. Po aneksji znaczenie miasta stopniowo malało, szczególnie po trzęsieniach ziemi w IV i VI wieku. W średniowieczu Petra została niemal całkowicie opuszczona i przez stulecia była znana tylko lokalnym plemionom beduińskim. W 1812 roku została ponownie odkryta dla świata zachodniego przez szwajcarskiego podróżnika Johanna Ludwiga Burckhardta. Od tego momentu Petra stała się przedmiotem licznych badań archeologicznych i celem ekspedycji naukowych.

W 1985 roku Petra została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako wyjątkowy przykład syntezy elementów wschodnich i zachodnich w architekturze. W 2007 roku została uznana za jeden z siedmiu nowych cudów świata w międzynarodowym plebiscycie. Współcześnie jest to jedna z głównych atrakcji turystycznych Jordanii, odwiedzana przez setki tysięcy turystów rocznie. W obrębie Petry obowiązują ścisłe regulacje konserwatorskie mające na celu ochronę obiektów przed erozją i zniszczeniem. Na terenie stanowiska do dziś działają społeczności beduińskie, zwłaszcza z plemienia B’doul. Rząd Jordanii przesiedlił dawnych mieszkańców Petry do pobliskiej miejscowości Umm Sayhoun. Petra była wielokrotnie wykorzystywana w filmach, w tym w produkcji „Indiana Jones i ostatnia krucjata”. Architektura Petry łączy w sobie elementy sztuki hellenistycznej, rzymskiej, nabatejskiej i lokalnej tradycji pustynnej. Znaczenie kulturowe i symboliczne miasta jest współcześnie podkreślane w edukacji, turystyce i tożsamości narodowej Jordanii. Zróżnicowane ukształtowanie terenu, spektakularne formacje skalne i precyzja wykonania budowli czynią Petrę wyjątkowym obiektem w skali światowej.