Kartagina była jedną z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych cywilizacji starożytnego świata, leżącą na wybrzeżu dzisiejszej Tunezji.

Została założona około 814 roku p.n.e. przez fenickich osadników z Tyru, którzy przybyli tu jako kupcy i marynarze. Według legendy założona została przez księżniczkę Elissę, znaną także jako Dydona, która uciekła z Tyru po śmierci męża. Już w VI wieku p.n.e. Kartagina rozwinęła się w potężne imperium handlowe, rywalizujące z Grekami o kontrolę nad Morzem Śródziemnym. Kluczowym źródłem jej potęgi była flota – Kartagińczycy byli doskonałymi żeglarzami i handlowcami. Rozszerzyli swoje wpływy na Sycylię, Sardynię, Korsykę, Baleary, południową Hiszpanię i wybrzeża Afryki. Kartagińczycy handlowali metalami, winem, oliwą, drewnem cedrowym i niewolnikami. Posiadali również rozwinięte rolnictwo, oparte na zaawansowanej irygacji i specjalizacji upraw. Ich system prawny, oparty na oligarchii kupieckiej i wpływowej arystokracji, był na tyle rozwinięty, że Arystoteles analizował go jako jeden z najlepiej działających ustrojów starożytności. Kartagina posiadała też własne pismo – punickie – wywodzące się z alfabetu fenickiego. Religia Kartaginy była politeistyczna, z głównym kultem boga Baala Hamona i bogini Tanit. Niektóre źródła rzymskie oskarżają Kartagińczyków o składanie ofiar z dzieci, choć kwestia ta jest przedmiotem sporu naukowego. Największym rywalem Kartaginy było jednak młode państwo rzymskie – ich konflikt doprowadził do trzech wojen punickich. Pierwsza wojna punicka (264–241 p.n.e.) toczyła się głównie o Sycylię i zakończyła się porażką Kartaginy. Druga wojna punicka (218–201 p.n.e.) przyniosła światło reflektorów na Hannibala, jednego z najwybitniejszych wodzów starożytności, który przeszedł z armią i słoniami przez Alpy, aby zagrozić samej Italii. Mimo zwycięstw pod Kannami i Trebią, Kartagina ostatecznie przegrała, a Hannibal został zmuszony do ucieczki i samobójstwa. Trzecia wojna punicka (149–146 p.n.e.) była już bezwzględną egzekucją – Rzymianie oblężeniem doprowadzili do zniszczenia miasta. W 146 r. p.n.e. Kartagina została zdobyta, spalona, jej mieszkańcy zabici lub sprzedani w niewolę, a ziemia – według legendy – posypana solą. Po wiekach ruin, Kartagina została odbudowana jako kolonia rzymska za czasów Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta. W okresie rzymskim stała się jednym z najważniejszych ośrodków w Afryce, drugim co do wielkości miastem imperium po samym Rzymie. W epoce chrześcijańskiej Kartagina była centrum teologicznym – tu tworzył św. Cyprian oraz św. Augustyn. Miasto zostało ostatecznie zniszczone przez najazdy Wandalów w V wieku i Arabów w VII wieku. Dziś ruiny Kartaginy są rozsiane po luksusowych dzielnicach Tunisu, takich jak Sidi Bou Said i La Marsa. Zwiedzać można pozostałości term Antoniusza, portów punickich, odeonu i willi rzymskich. W 1979 roku ruiny zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Kartagina to miejsce, które ucieleśnia cywilizacyjne napięcia między Wschodem a Zachodem, handlem a wojną, potęgą a upadkiem. Jej dziedzictwo przetrwało w języku – słowo „kartagiński pokój” oznacza warunki narzucone przez zwycięzcę bez litości. W sztuce i literaturze postać Dydony inspirowała m.in. Wergiliusza w „Eneidzie” czy Henryka Sienkiewicza. Ruiny Kartaginy są dziś symbolem wzlotów i upadków imperiów – cichym przypomnieniem, że żadna potęga nie jest wieczna.