Tażin to tradycyjna potrawa kuchni północnoafrykańskiej, zwłaszcza popularna w Maroku, Algierii i Tunezji. Nazwa ta odnosi się zarówno do dania,

jak i do charakterystycznego naczynia, w którym się je przygotowuje. Naczynie tażin składa się z płaskiego, szerokiego dna oraz stożkowatej pokrywy, która pozwala na cyrkulację pary i powolne duszenie składników. Dzięki tej konstrukcji danie zachowuje aromaty, wilgotność i głębię smaku, nawet przy minimalnej ilości wody. Podstawą tażinu mogą być mięsa – najczęściej jagnięcina, kurczak lub wołowina – ale istnieje też wiele wersji warzywnych, rybnych i wegetariańskich. Kluczową rolę odgrywają przyprawy: kumin, kurkuma, cynamon, imbir, papryka, szafran czy mieszanka ras el hanout. Do tażinu często dodaje się suszone owoce, takie jak morele, śliwki czy rodzynki, które nadają daniu słodko-słony charakter. Warzywa – ziemniaki, bakłażan, marchew, pomidory, cukinia – układa się warstwowo, często dekoracyjnie.

Cechą tażinu jest także powolne gotowanie – danie dusi się przez 1,5 do 3 godzin na bardzo małym ogniu lub żarze. W tradycyjnej wersji przygotowuje się go na glinianym piecyku lub metalowym ruszcie opalanym węglem drzewnym. Podaje się go zwykle bezpośrednio w naczyniu, a jedzony jest wspólnie, często przy użyciu chleba – najczęściej khobz. Danie to symbolizuje marokańską gościnność, wspólnotowość i szacunek do składników. Tażin bywa także serwowany na specjalne okazje – śluby, święta, przyjęcia rodzinne. W każdej rodzinie przepis wygląda nieco inaczej, co czyni tę potrawę wyjątkowo zróżnicowaną regionalnie. Istnieją też słynne wersje lokalne, jak tażin z kurczakiem i cytryną konserwowaną czy tażin z mięsem i śliwkami. Oprócz smaku, tażin przyciąga też zapachem – jego aromaty potrafią wypełnić całe podwórko. Choć dziś można go przyrządzać również w piekarniku lub na kuchence, prawdziwi smakosze twierdzą, że najlepszy tażin powstaje na węglach i w glinie.