Kimono (jap. 着物) to tradycyjny japoński strój, którego nazwa dosłownie oznacza „rzecz do noszenia”. Początkowo termin ten odnosił się do każdego

rodzaju odzieży, ale z czasem zaczęto go używać wyłącznie dla charakterystycznego, długiego stroju z prostych pasów tkaniny. Kimono składa się z kilku elementów, z których najważniejsze to: naga-juban (podkimonowa halka), właściwe kimono oraz pas obi. Tradycyjne kimono szyje się z jednego kawałka tkaniny o długości około 12 metrów, z którego wykrawa się proste panele zszywane bez formowania talii.

W przeszłości kimono nosili wszyscy Japończycy, niezależnie od klasy społecznej, płci czy wieku. Obecnie zakładane jest głównie przy wyjątkowych okazjach: ślubach, ceremoniach herbacianych, festiwalach czy podczas obchodów Nowego Roku. Kimono damskie ma zazwyczaj długie rękawy, a jego wzór, tkanina i kolorystyka odzwierciedlają porę roku, wiek oraz status cywilny właścicielki. Dla młodych, niezamężnych kobiet przeznaczone są barwne furisode – kimona z bardzo długimi, zwisającymi rękawami. Zamężne kobiety noszą bardziej stonowane tomesode, często z herbami rodowymi (kamon) nadrukowanymi na plecach i rękawach.

Pas obi bywa prawdziwym dziełem sztuki – szeroki, sztywny, często bogato haftowany, wiązany z tyłu w skomplikowany sposób. Niektóre wiązania obi – np. taiko-musubi – mają nawet swoje znaczenie symboliczne. Dla mężczyzn kimono jest znacznie prostsze, najczęściej w ciemnych, jednolitych kolorach i z mniej rozbudowanym obi. Do tradycyjnego kimona nosi się specjalne bielizny, białe skarpetki tabi oraz sandały zōri lub geta.

Kimono szyje się z różnych materiałów: na formalne okazje wybiera się jedwab, natomiast latem nosi się przewiewne bawełniane yukaty. Wzory na kimono często odzwierciedlają elementy natury: kwiaty wiśni, klony, żurawie, fale, bambusy. Motywy mają nie tylko walory estetyczne, ale niosą też określoną symbolikę – np. żuraw to długowieczność, a sosna oznacza wytrwałość.

Ubieranie kimona to rytuał sam w sobie – wymaga wprawy, wielu warstw, specjalnych sznurków i poduszek do formowania sylwetki. Niektóre kobiety uczą się sztuki zakładania kimona latami, a na większe uroczystości często korzysta się z usług kitsuke-shi, czyli profesjonalistów od ubioru. Kimono to nie tylko odzież – to język wizualny, w którym opowiada się historię, wyraża emocje i deklaruje przynależność społeczną.

W okresie Edo istniały nawet przepisy określające, kto może nosić jakie kolory, wzory i długości rękawów. Kimono stanowiło więc nie tylko estetyczną deklarację, ale i świadectwo pozycji społecznej. Dziś te granice są mniej sztywne, ale etykieta związana z noszeniem kimona wciąż jest silna. W nowoczesnej Japonii kimono jest też przedmiotem reinterpretacji – młodzi projektanci łączą tradycję z elementami mody zachodniej, tworząc styl wa-modern.

Na świecie kimono zdobywa popularność jako symbol elegancji i wyrafinowania. Jego wpływy widać w kolekcjach mody haute couture, ale i w codziennych stylizacjach typu kimono-style robe. Prawdziwe kimono szyte ręcznie z jedwabiu i haftowane złotą nicią potrafi kosztować dziesiątki tysięcy jenów. W rodzinach często przekazuje się je z pokolenia na pokolenie jako cenną pamiątkę.

Mimo upływu czasu, kimono wciąż pozostaje żywą częścią kultury Japonii – nie jako relikt przeszłości, ale jako forma wyrazu tożsamości, estetyki i głęboko zakorzenionej symboliki. Współczesne Japonki często uczą się sztuki noszenia kimona w szkołach kultury tradycyjnej, a nawet wynajmują je na specjalne sesje zdjęciowe czy ceremonie. Kimono nie przemawia głosem mody sezonowej – ono opowiada historię zaklętą w tkaninie, kroju i geście.