Góra Fuji (jap. 富士山, Fuji-san) to najwyższy szczyt Japonii, wznoszący się na 3776 metrów nad poziomem morza. Znajduje się na wyspie Honsiu,

około 100 kilometrów na południowy zachód od Tokio. Jest stratowulkanem, który po raz ostatni wybuchł w 1707 roku, podczas erupcji zwanej „Wielkim Wybuchu Hōei”. Od tego czasu pozostaje uśpiony, choć naukowcy nie wykluczają jego ponownej aktywności. Fuji to niemal idealny stożek wulkaniczny, który stał się ikoną japońskiego pejzażu. Jego niemal symetryczny kształt był inspiracją dla pokoleń poetów, malarzy i mnichów zen. Szczególnie słynne są przedstawienia góry Fuji w drzeworytach ukiyo-e, zwłaszcza w cyklu „36 widoków na górę Fuji” autorstwa Hokusai Katsushiki.

Latem Fuji przyciąga tysiące wspinaczy, z których wielu zaczyna nocną wędrówkę, by zobaczyć wschód słońca ze szczytu – zjawisko to ma nawet swoją nazwę: goraikō (御来光). Sezon wspinaczkowy trwa zazwyczaj od początku lipca do początku września i tylko wtedy oficjalnie otwarte są górskie schroniska. Na zboczach znajdują się cztery główne szlaki wejściowe – Yoshida, Subashiri, Gotemba i Fujinomiya – z których każdy oferuje nieco inne wrażenia krajobrazowe. Wierzchołek góry bywa niespodziewanie lodowaty nawet latem, a warunki potrafią zmieniać się błyskawicznie – nie brak opowieści o turystach w japonkach, którym kończyła się przygoda na noszach.

U podnóża Fuji rozciąga się pięć jezior – Fuji-go-ko – z których jezioro Kawaguchi oferuje najbardziej pocztówkowy widok na górę. Okoliczne tereny to nie tylko raj dla turystyki, ale i obszary głęboko zakorzenione w tradycji religijnej. Fuji od wieków czczona jest jako góra święta, a szintoistyczna świątynia Sengen-jinja, poświęcona bogini góry, znajduje się zarówno u podnóża, jak i na szczycie. Do dziś niektórzy pielgrzymi wspinają się w białych szatach i słomianych sandałach, odprawiając modlitwy na kolejnych stacjach.

Pod względem geologicznym Fuji składa się z kilku warstw lawy, popiołów i piasków wulkanicznych, będąc efektem działalności trzech wulkanów nakładających się na siebie w czasie – Komitake, Ko-Fuji i Shin-Fuji. Wulkan leży na styku trzech płyt tektonicznych, co czyni go nie tylko pięknym, ale i potencjalnie niebezpiecznym. W XIX wieku wielu cudzoziemców uważało Fuji za niewyobrażalnie wielką – także dlatego, że znacznie dominuje nad płaską okolicą i bywa widoczna z odległości ponad 200 kilometrów.

W okresie Edo wspinaczka na górę stała się popularna wśród członków specjalnych bractw religijnych zwanych Fuji-kō, których członkowie nosili białe opaski z symbolem góry. Tradycja ta przetrwała w formie lokalnych festiwali i ceremonii oczyszczenia, zwłaszcza w prefekturze Yamanashi. Fuji była też uważana za przejście między światem ludzi a światem duchów – stąd liczne historie o widmach, które pojawiają się w górskich mgłach.

Współcześnie Fuji bywa przedstawiana jako symbol Japonii nie tylko na rycinach, ale i w reklamach, emblematyce rządowej czy nawet paszportach. W 2013 roku góra została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, nie jako cud natury, lecz jako „obiekt kultu i źródło inspiracji artystycznej”. Na jej zboczach znajduje się także poligon wojskowy, z którego czasem słychać strzały podczas ćwiczeń – ten kontrast z duchową aurą góry nie pozostaje niezauważony przez odwiedzających.

Zimą Fuji pokryta jest śniegiem, który powoli topnieje wiosną, tworząc charakterystyczne „śnieżne łzy” widoczne z oddali. Gdy chmury się rozstępują, a Fuji odbija się w tafli jeziora – mówi się, że przynosi to szczęście. Niekiedy nad szczytem pojawiają się rzadkie chmury soczewkowate, przypominające gigantyczne UFO – zjawisko to nazywane jest kasagumo („czapka chmur”). Fuji bywa też wykorzystywana w kampaniach społecznych – np. jako tło billboardów ostrzegających przed pozostawianiem śmieci na szlakach. Pomimo ogromnej liczby turystów, wiele miejsc wokół góry wciąż emanuje ciszą, zwłaszcza poza sezonem.

Wiele rodzin japońskich przechowuje w domach zdjęcia Fuji jako talizman przynoszący pomyślność. Istnieje też przesąd, że kto zobaczy Fuji w noworoczny poranek, będzie miał szczęście przez cały rok – stąd popularność nocnych pociągów do regionu na przełomie grudnia i stycznia. Fuji nie tylko dominuje fizycznie nad krajobrazem, ale także wyobraźnią zbiorową Japończyków – w legendach, sztuce, religii i codziennych marzeniach.